Corona

Ziek zijn, ik vind dat lastig. Ik heb het dan natuurlijk niet over de grote, erge ziektes want dan is ‘lastig’ een behoorlijk understatement. Nee ik bedoel gewoon een griepje, verkoudheidje en andere pijntjes en kwaaltjes.

Waar voor de één een griepje gelijk staat aan complete misère, gaat de ander net zo lang door totdat hij erbij neervalt. O ja dan is er ook nog die groep die er normaal mee omgaat en zich niet zomaar ziek meldt, maar wel goed voor zichzelf zorgt en op tijd zijn grenzen aangeeft.

Nu val ik in die groep die doorgaat tot hij erbij neervalt. Maar dat is niet alles, bij mij gaat het nog een stapje verder. Ik heb echt een soort van allergie voor ziek zijn. Als ik zelf toch echt niet verder kan, sluit ik me het liefst op en moet je me met rust laten. Nu ik moeder ben is dat toch een stukje lastiger, moet ik zeggen. Ik heb gewoon geen zin in iemand die me verzorgt, laat me gewoon met rust. Zelf heb ik ook niet dat verzorgende in me. Als andere mensen ziek zijn ga ik ze het liefst uit de weg, vooral mijn man. Waar hij continu vraagt hoe het gaat en of hij wat voor me kan doen (wat rete irritant is, want ‘laat me met rust’) heb ik dat gen niet. Ik word er chagrijnig van en vind het al snel aanstellerig gedoe. Gelukkig voor mijn kinderen vind ik het wel heel zielig als kleine kinderen ziek zijn en dan heb ik wel dat verzorgende in me. Maar ik heb nu al medelijden met mijn dochter want die is inmiddels negen en ja bij oudere kinderen vind ik het dan wel weer snel aanstelleritis.

Ik denk dat dit komt door mijn ouders (ik moet toch iemand de schuld geven), als kind was ik ook nooit ziek en als ik me niet lekker voelde moest ik altijd naar school om het ‘te proberen’. En ach dan ging het wel en bleef ik toch maar op school. Ook kan ik me niet heugen dat mijn ouders zelf ziek waren, die gingen ook altijd door.

Maar goed je kan je dus wel voorstellen hoe deze tijd voor mij is. Ineens mag je niet naar je werk bij een simpel verkoudheidje. Begrijp me goed, ik vind dat het super goed geregeld is op Stad&Esch, er is duidelijkheid en iedereen weet waar hij aan toe is, maar dat betekent niet dat ik er blij van word. Drie weken geleden werd ik ’s nachts wakker en ja hoor strontverkouden. Slechte nacht, maar normaal gesproken ga je hup aan het werk en dan valt het wel weer mee. Maar nu moest ik mijn teamleider bellen en zeggen dat ik verkouden was. En ja hoor, ik moest thuisblijven en de GGD bellen. De GGD zei vervolgens dat ik thuis moest blijven tot de uitslag…. Ik dacht toen maar 1 ding; ‘had ik maar niet gebeld’. Daar ging mijn weekend, ik zou uit eten met vriendinnen, er was een cross dat weekend waar ik heen zou gaan. Nee hoor ik moest thuisblijven en dat terwijl ik alleen maar verkouden was. Chagrijniger kun je me niet krijgen. En dan dat online lesgeven. Ook niets voor mij. Ik ben gek op mijn leerlingen, op de interactie, op het ouwehoeren, maar dat valt toch een beetje weg vanachter een scherm.

Een veel gehoorde uitspraak momenteel: ‘Wij zijn wel klaar met Corona, maar Corona is dat nog niet met ons’, betekent dat ik (en velen met mij) het nog moeilijk krijgen de aankomende tijd. Voor mij zit ‘ziek zijn’ in mijn allergie, maar echt zelf Corona hebben is natuurlijk verschrikkelijk. Dus laat mij maar lekker in mijn allergie en hopelijk krijg ik er niet mee te maken en blijft het een ‘ver van mijn bed show’