The rose that grew from concrete

Van de week had ik een rondje gefietst op mijn racefiets en ik kwam
terug en terwijl ik aan het rekken en strekken was keek ik door mijn raam
naar buiten en zag daar bij onze schuur tussen de stenen een klaproos
groeien. Het raakte mij en ik vond het zo mooi dat ik er direct een foto van
maakte. Ik moest namelijk direct denken aan het gedicht van Tupac Shakur; ‘the
rose that grew from concrete’. Dit gedicht behandel ik vaak in mijn lessen.

Tupac was een rapper die opgroeide in slechte wijken, met een moeilijke thuissituatie. Zijn
moeder zat tijdens haar zwangerschap voor een groot gedeelte in de gevangenis en
ook zijn stiefvader zat toen Tupac 12 was in de gevangenis. Ook ging hij om met
‘verkeerde lui’ en kwam in aanraking met politie en justitie. De roos staat voor hoop
en weerstand en moedigt mensen aan om door te zetten ondanks de uitdagingen die
ze tegenkomen.

Ik vind het altijd supermooi en waardevol om het hierover te hebben met mijn
leerlingen. Er zijn best veel leerlingen waarbij het allemaal niet vanzelf is gegaan,
sommige hebben echt al zoveel ellende meegemaakt dat is echt schrijnend. En
daarnaast zijn er steeds meer leerlingen met een stempel. Ik probeer ze dan met
behulp van dit gedicht mee te geven dat wat er ook gebeurt in je leven, hoe erg ook,
zij altijd de keus hebben hoe ze hiermee om gaan. Gebruik je de ellende, het
verdriet, de stempel als excuus of probeer je het juist om te zetten in kracht. Tupac
had ook zeker geen makkelijk leven, maar groeide ondanks dit toch uit tot een groot
artiest. Net als de roos die tegen de verwachting in toch uit het beton groeide. De
roos stond niet in een mooi aangelegd bloemenperkje, waar hij elke dag water kreeg
en waar er goed voor hem gezorgd werd. Nee, maar ondanks zijn omgeving groeide
de roos toch. Dat kunnen wij ook. Ondanks alle tegenslag en soms moeilijke
situaties kunnen wij ook allemaal uitgroeien tot iets moois. We moeten proberen om
de tegenslag niet in te zetten als excuus, maar juist te gebruiken als kracht.

Ik zie helaas best vaak dat leerlingen, maar ook hun ouder(s) bepaalde
moeilijkheden als excuus gebruiken. ‘Ja, maar daar kan hij niks aan doen, want hij
heeft een moeilijke thuissituatie, vroeger is er dit en dit gebeurt, hij heeft ADHD en
ga maar door. Laten we onze kinderen leren dat ze ondanks dat allemaal, zeker ver
kunnen komen. Laten we ze leren om het om te zetten in kracht en het niet te
gebruiken als excuus. Ik zeg niet dat we net moeten doen alsof het er niet is, zeker
niet, maar wij zijn ze verplicht om ze te leren hoe om te gaan met verdriet, tegenslag,
stempels en noem maar op. Zodat ze opgroeien tot zelfverzekerde volwassenen die
om kunnen gaan met tegenslagen en die weten dat de wereld niet maakbaar is en
dat jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en dat geluk niet betekent dat
alles alleen maar op rolletjes loopt. Tegenslagen horen bij het leven en helaas is dit
niet eerlijk verdeeld. Ik wil nogmaals benadrukken dat er echt leerlingen zijn in
schrijnende situaties, maar juist daarom vind ik het belangrijk dat wij er voor ze zijn
door ze te leren het een plek te geven, erover te praten, er mee om te gaan, maar
niet door het voor ze op te lossen, of het pad voor ze schoon te vegen, alles en
iedereen op hun tenen te laten lopen om hen heen want daar helpen we ze niet
mee! Laat ze inzien dat ook zij kunnen uitgroeien tot een mooie roos!