Vorige week sprak ik met een moeder, haar dochter had gespijbeld. Het verhaal van
de leerling was dat de les in eerste instantie niet door zou gaan, vervolgens werd er
gezegd dat de les misschien door iemand anders zou worden gegeven. Maar de
leerlingen hadden vooral gehoord dat de les niet door ging en gingen dus niet. Ik
snap dit wel. Ik ben ook jong geweest, ik zie het elke dag, leerlingen horen vooral
wat ze willen horen en luisteren vaak maar half. Mooi toch? Dit hoort bij de leeftijd,
grenzen opzoeken en aftasten wat kan wel en wat niet. Kom ik er mee weg of helaas
niet?
En dan komen we bijna bij het feit waarom bij mij de broek afzakte. De meiden
kwamen er helaas niet mee weg, er werd een verklaring gevraagd waarom ze er niet
waren. Ze hadden elk hun eigen verhaal, met hoofdpijn naar huis, naar de tandarts,
je kent het wel. De standaard excuses. Nog steeds niets om mijn broek van te laten
afzakken. Maar als leerlingen dit zeggen gaan wij, als school, dit natuurlijk even
verifiëren en wat gebeurt er? Je snapt het wel, we komen nu bij mijn broek
afzakkende moment: Van de drie ouders zijn er twee die zeggen dat dit verhaal
klopt, ja echt, die smoes wordt gewoon bevestigd. Ja dan zakt mijn broek dus echt
af!!!!
Geen probleem dat een kind de grenzen opzoekt, daar zijn ze puber voor. Maar aan
ons de schone taak om deze grenzen te bewaken en als ze iets uitvreten ze
daarvoor op de blaren te laten zitten. Maar hierin meegaan? Dat kan echt NIET!
Waar zijn wij dan nog als school? Als mentor, als docent, als medewerker aan de
balie, als conciërge, noem maar op. Hoe serieus worden wij nog genomen? En dan
vinden we het raar dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ zo mondig is? Als ouder keur je
dus gewoon goed dat
1. je kind spijbelt en
2. je kind hier ook nog over liegt
Lekker voorbeeld!
Met collega’s hebben we het de laatste tijd vaak over dat er iets veranderd is op
school. Velen van ons hebben het gevoel dat de leerlingen echt heftiger zijn dan
andere jaren. Heftig in de zin van; altijd een weerwoord, niets aannemen van
volwassenen, grote mond, geen verantwoordelijkheid dragen, geen motivatie
hebben en noem maar op. Ook speculeren we over hoe dit kan, waar dit vandaan
komt? Is het de steeds harder wordende maatschappij? Zijn het naweeën van de
corona? Of komt het door de steeds softer wordende opvoeding?
Vanzelfsprekend praten we ook over hoe we dit weer om kunnen draaien. In klassen
worden groepsactiviteiten gedaan om de sfeer te verbeteren, er worden gesprekken
gevoerd, ook worden sancties gegeven. Maar we zien nog niet de verbetering waar
we op hopen. Als ik dan zo’n verhaal hoor, die ik net schets dan denk ik ook dat we
het niet gaan redden op deze manier. Als volwassenen om een kind heen horen wij
een voorbeeld te geven, een rolmodel te zijn, grenzen te stellen en deze te bewaken
en ze klaar te stomen voor de volgende stap. Samen! Zolang wij dit niet samen
doen, gaat er mijns inziens niets veranderen. Dus laten we samen weer deze
grenzen bewaken en stellen. Docenten, ander personeel, ouders, alle volwassenen.
Reactie plaatsen
Reacties