De mobiele telefoon is niet meer weg te denken.
Ik ben van een generatie die nog weet hoe het is zonder mobiele telefoon, de tijd waarin
je gewoon moest bellen als je iets wilde afspreken of als kind gewoon naar buiten ging
en op straat wel zag wie er nog meer buiten waren en wie dat dan ook waren, daar ging
je mee spelen. Ook liepen wij gewoon bij elkaar naar binnen als je wilde afspreken. Als
mijn kind nu wil spelen, wordt er gewoon verwacht dat je als moeder dit wel even regelt;
‘stuur jij even een appje naar de moeder van ..?’. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat
dan ook doe. Ik heb het bij mijn dochter in het begin niet gedaan, ik vond dat ze zelf
maar moest afspreken, maar gevolg was dat zij met regelmaat niemand had om mee te
spelen, want ze had wel afgesproken, maar die moeder had al met een andere moeder
iets overlegd. En ja na een paar woensdagmiddagen een verdrietige dochter, ging ik dan
toch ook maar overstag. Maar eigenlijk sta ik hier niet achter. Maak gewoon zelf contact.
Social Media ook zoiets. Honderden vrienden op Facebook of Instagram, hoe echt zijn
deze vriendschappen?
Dan heb je alle bewerkte en gefotoshopte foto’s, wie post er nog foto’s zoals ze zijn?
Overal komt een filtertje overheen, wat is nog echt?
Op de socials zie je influencers voorbijkomen, die een ogenschijnlijk fantastisch leven
leiden, maar is dit wel echt?
Nieuwsberichten die voorbijkomen? Zijn deze gestaafd op feiten of is het nepnieuws?
Leren wij onze kinderen genoeg wat de gevaren zijn van bijvoorbeeld Social Media?
Leren wij onze kinderen dat wat je ziet op Social Media niet een echt verhaal is? We
doen er allemaal aan mee hè, deze schijnwereld.
Kijkend naar mijn timeline dan zie je bijvoorbeeld dat ik in de herfstvakantie een
weekend naar Centerparcs ben geweest met mijn gezin en dat ik een bezoekje heb
gebracht aan de kapper, dit is wat ik heb gepost. Maar ik heb in diezelfde vakantie ook
twee gigantische migraine aanvallen gehad, waardoor ik twee dagen plat heb gelegen.
Maar ja dat ga je niet delen toch? De ellende die houden we vaak voor onszelf en de
mooie momenten die deel je, waardoor je toch echt een vertekend beeld krijgt van de
werkelijkheid. Dus wat is nog echt?
En dan heb ik het nog niet eens over die volwassenen die slechte bedoelingen hebben en
zich voordoen als kind. Dat is helemaal eng en verre van echt.
Kunnen onze kinderen straks nog wel onderscheiden wat echt is en wat niet? En wat is
onze rol hierin? De rol van ouders, de rol van docenten?
De mobiele telefoon is zo belangrijk geworden, ik zie leerlingen die constant met hun
neus in de telefoon zitten, niet meer zonder kunnen, de telefoon niet willen afgeven,
want stel je voor. Maar geloof mij, als iets afleidt is het wel die telefoon. Continue
prikkels die binnenkomen. Berichtje op Insta, een snap, een filmpje op TikTok en weet ik
wat allemaal niet meer, maar het is een doorlopend verhaal en het mag vooral niet
gemist worden. Dit zorgt ervoor dat we ons niet meer focussen op wat echt belangrijk is
en niet meer goed om ons heen kijken, maar leven in een onlinewereld.
Het begint bij bewustzijn en vooral ook bij onszelf. Wij, alle volwassenen, blijven het
voorbeeld. Dus als wij niet meer echt een boek lezen, maar alleen vanaf een scherm iets
lezen, als wij constant met dat ding in onze hand zitten dan zien onze kinderen dat en
vinden dat normaal. Dus laten wij als volwassenen beginnen met af en toe wat meer
afstand nemen van de telefoon en de digitale wereld en iets meer om ons heen kijken en
in deze echte wereld leven, hopelijk nemen onze kinderen dit dan over. Maar laten we
ook vooral niet vergeten om onze kinderen ook te wijzen op de schaduwkanten van het
online leven en ze op de hoogte te brengen van de mogelijke gevaren. Daar ligt voor ons
allen een taak.
Reactie plaatsen
Reacties