Ouders

Als docent vind ik ouders wel één van de grootste uitdagingen in mijn vak. Soms ook ge-
woon het meest frustrerend. Op de één of andere manier zijn ouders steeds mondiger
geworden en vinden ineens van alles van het onderwijs en van hoe er met hun kind
wordt omgegaan. Er lijkt wel geen vertrouwen meer in ons als docenten of in scholen.
Hoe anders was dit toen ik nog op school zat. Mijn ouders wisten eigenlijk niets, want ik
vertelde ze niet veel. De enige info die ze kregen was wat ik af en toe vertelde en die 2x
per jaar dat ze naar school konden voor de 10 minuten gesprekken. Maar dat was het
wel. Als ik op school iets had uitgehaald en daar straf voor had gekregen, dan vertelde ik
dit echt niet thuis, want dan kreeg ik thuis nogmaals de wind van voren. Nu wordt de
docent op het matje geroepen in plaats van het kind. Rare wereld toch?

Cijfers kregen mijn ouders alleen te zien op het rapport. Hoe anders is dit nu met sys-
temen als Magister. Ouders weten soms eerder dan het kind zelf wat voor cijfer ze ge-
haald hebben. Dit is toch niet ok? Een kind moet toch zelf trots thuis kunnen vertellen
wat voor goed cijfer hij gehaald heeft. Of juist dat slechte cijfer niet vertellen, want ‘ik
doe de volgende keer extra mijn best en dan gaat mijn gemiddelde wel weer omhoog’.
Wat niet weet, wat niet deert.

Maar nee ouders zitten er bovenop. En zeker niet alleen met cijfers. Er zijn ouders die de
docent de schuld geven van de onvoldoendes van hun kind of de toets is niet goed of het
ligt aan de klas....., in ieder geval niet aan hun prinsje of prinsesje. Er zijn ook ouders die
steevast zeggen ‘dat doet mijn kind niet’. Bij deze groep heb ik altijd de neiging om eens
een lesje te filmen en te laten zien wat hun kind doet. Maar ja dat mag dan weer niet.
Maar het woord van de docent lijkt wel niet genoeg, want ‘hun kind doet dat niet’.

Maar wat is dat? Waarom bemoeien ouders zich zo met het onderwijs? Waarom lijkt het
af en toe wel alsof ze ons niet vertrouwen. Waarom geloven ze blindelings het verhaal
van hun kind? We weten toch allemaal wel dat kinderen zich soms heel anders voordoen
dan dat ze zijn. Dat er kinderen zijn die thuis heel anders zijn dan op school? Dat mag
ook en dat hoort bij de leeftijd, maar het zou wel fijn zijn als wij, als volwassenen, een
front vormen. Niet tegen het kind, maar met het kind. Maar wel met duidelijke grenzen
en de boodschap; de volwassene heeft gelijk! En soms heb je gewoon te luisteren en
niet overal hoef je een discussie van te maken.

Misschien ben ik ouderwets, maar ik wil wel terug naar die tijd. Dat ouders hun kind le-
ren, dat ze best wat ontzag mogen hebben voor volwassenen. Voor de docenten, maar
ook voor bijvoorbeeld de politie. Bedenk dat je als ouder een voorbeeld bent voor je
kind, door te laten zien dat je overal een discussie van kan maken; met de politie over
die snelheidsovertreding (terwijl je toch echt zelf te hard reed), met de docent over die
onvoldoende (terwijl het kind echt niets heeft gedaan ter voorbereiding), leer je jouw
kind dat dit dus ok is. Volgens mij moeten we dit niet willen! Het is zeker mooi dat ou-
ders betrokken zijn bij het kind, maar bedenk wel of je betrokken bent ten behoeve van
het kind of ten koste van het kind. En als je als ouders graag een stem wil hebben nodig
ik deze ouders uit een actieve rol in de school aan te nemen, bijvoorbeeld in de mede-
zeggenschapsraad.

Tot slot wil ik eindigen met een positieve noot door alle lieve, betrokken ouders te be-
danken die in ons vertrouwen en geloven dat wij altijd het beste voor hebben met hun
kind! Want deze ouders zijn er (gelukkig) ook zeker! Dit zijn de ouders met wie we het
samen doen. Ik ben het onderwijs in gegaan omdat ik een passie heb voor het werken
met jongeren en ervan overtuigd ben dat elk kind kan groeien en leren en dat elk kind
uniek is en talenten heeft. Ik zal ook best fouten maken en er zijn vast en zeker zaken
die ik anders zou kunnen doen, maar geloof mij alles komt uit een goed hart en met de
wil om de leerlingen te helpen.