Jullie kennen vast wel de uitdrukking: ‘Het zweet staat op de verkeerde rug’. Nu is dit iets wat in mijn carrière als docent nog wel eens tegen mij is gezegd. Dit is iets waar ik als docent studievaardigheden hard probeer aan te werken, om ervoor te zorgen dat het zweet op de goede rug komt te staan. Dit betekent dus niet het zomaar loslaten van de leerlingen en zeggen ‘zoek het uit’. Nee juist niet. Het is het aanleren van tools zodat leerlingen het uiteindelijk zelf kunnen. Maar dit moet wel altijd het doel zijn. Ik denk dat het van nature een beetje in de aard van docenten zit om leerlingen aan de hand mee te nemen. Dit is ook niet per se verkeerd, maar het moet wel altijd als doel hebben om die hand los te gaan laten en voor mijn gevoel gaat het daar nog wel eens mis. Docenten denken dan dat ze hun leerlingen helpen, door alles voor ze te doen, maar het tegendeel is waar. Je helpt de leerling juist niet, ze worden lui en/of gemakkelijk en zien zelf ook niet de noodzaak om het zelf te doen en te kunnen, want het wordt wel voor ze gedaan.
Nu dacht ik dus dat ik zelf hard aan het werk was om dit niet meer te doen, dat handje vasthouden, of zoals een collega dan tegen de jongens zegt: ‘ik ben geen kinderoppas’, maar wat betreft mijn mentorleerlingen valt dit tegen.
Als er iets moet gebeuren, zoals bijvoorbeeld het inschrijven voor herkansingen, dan stuur ik er een mailtje achteraan, nog minimaal 1 berichtje en soms zelfs een telefoontje. Dit alles om er maar voor te zorgen dat ze zich niet vergeten in te schrijven.
Aan het begin van het schooljaar maken wij al onze vierdejaars al duidelijk dat alles echt afgerond moet zijn in april, anders mogen ze geen examen doen. Dus als er ergens ‘inhalen’ staat, dan weten ze dat ze aan de bak moeten om ervoor te zorgen dat hier zo snel mogelijk een cijfer komt. Nu is het mij niet vreemd dat een aantal leerlingen aan het begin van het schooljaar hier nog wel wat makkelijk mee omspringen. Maar vaak zo ergens in januari en helemaal na de ouderavond, gehouden door de examensecretaris, waarin dit ook nog eens verteld wordt aan de ouders, wordt eigenlijk elke leerling wel wakker of wordt wakker gemaakt door thuis. Vaak zie ik dan wel een andere instelling bij de leerlingen. De noodzaak lijkt er ineens te zijn. Het besef dat ze toch echt aan de bak moeten, willen ze gaan slagen of überhaupt examen doen.
Toch lijkt het dit jaar maar niet binnen te komen bij een aantal examenleerlingen. Waar dit aan ligt, kan ik niet de vinger opleggen. Komt het door corona? Denken ze dat ze het dit jaar toch wel gaan halen met alle extra herkansingen en mogelijkheden? Of zien ze door de bomen het bos niet meer? Zijn ze het overzicht volledig kwijt met de thuis lessen. Persoonlijk denk ik dat het een beetje van beide is. Maar dit zorgt er dus wel voor dat ik weer dat welbekende zweet op mijn rug heb staan. Ik maak me enorm druk, app er achteraan, bel er achteraan, doe wat ik kan om mijn leerlingen te helpen. Als er dan toch dingen niet goed gaan, baal ik daar enorm van en slaap er soms zelfs niet van. De kunst is dan om ook in dit soort situaties het zweet op de juiste rug te krijgen, maar dat is zeker nog wel een puntje van aandacht voor mij. Ik spring dan toch weer in die regelstand, maar zoals ik al zei, daar help ik de leerlingen ook niet mee. Straks op het MBO moeten ze het toch echt zelf kunnen en wij moeten ze daarop voorbereiden, zodat ze het MBO met vertrouwen tegemoet gaan, met een zak met tools op de rug.
Reactie plaatsen
Reacties