Hebben onze kinderen nu wel of geen achterstand opgelopen door corona, dit houdt mij wel bezig. Dit zal per leerling verschillen, waar het ene kind floreert bij online/thuis les, want geen afleidingen van die anderen in de klas, is de ander het overzicht compleet kwijt nu hij thuis moet werken. Ook zijn er kinderen waar er vanuit huis weinig ondersteuning en/of controle is. Tegelijkertijd denk ik ook wel, deze verschillen zijn er normaal ook wel toch? Vooral die verschillen in de thuissituatie zullen er altijd zijn. Onderwijsgelijkheid is momenteel een hot topic, maar ik denk dat dit een probleem is die er altijd al was, dit komt niet alleen door de corona. Zelf ben ik een enorme voorstander van gelijke kansen, maar in de werkelijkheid is dit gewoon niet zo. Het hangt ervan af waar je wieg staat als je geboren wordt. En helaas heb je dat niet voor het zeggen. Ik vind het altijd wel bijzonder dat mensen denken daar rechten uit te ontlenen. Alsof het iets is wat je bereikt hebt of waar je hard voor gewerkt hebt. Nee hoor, je hebt gewoon geluk of pech en je hebt er zelf helemaal niets over te zeggen.
Wij hebben geluk dat onze wieg in Nederland stond, alhoewel wij Nederlanders graag klagen, hebben wij het natuurlijk heel goed voor elkaar. Maar toch is er in Nederland ook veel verschil en ongelijkheid en dus ook onderwijsongelijkheid. Niet ieder kind krijgt dezelfde kansen. Hebben jullie de docu “Klassen” gekeken op NPO1? Hierin werd de ongelijkheid pijnlijk duidelijk. Mocht je het gezien hebben dan weet je waar ik het over heb. Heb je dit niet gezien? Dan raad ik aan het zeker terug te kijken. Maar de vraag is nu of de ongelijkheid groter is geworden door de corona of hetzelfde is gebleven? Zoals ik al zei was er sowieso al ongelijkheid, maar ik denk dat deze wel vergroot is. Er wordt zo verschillend gehandeld, de ene school doet het zo, de ander weer zo. Ook binnen de scholen is er verschil. De ene docent geeft elke les online net als hij deze zou geven in levende lijve, een ander is alleen online aan het begin van het lesuur en geeft de leerlingen daarna een opdracht waar ze zelfstandig mee aan het werk kunnen. Ook zijn er docenten die alleen werk klaarzetten en helemaal niet online zijn. Ik zie het bij ons op school, maar ik zie het ook op de school van mijn kinderen. Als docent vind ik het lastig om een standpunt in te nemen, want als moeder maak ik me zeker zorgen om mijn kind en of zij wel het onderwijs heeft gekregen waar ze recht op heeft. Ik denk van niet, zij heeft alles alleen gedaan, er waren 3 online momentjes in de week, ik was aan het werk, haar vader was aan het werk en zij mocht het zelf doen en ze is nog maar 9. Gelukkig is ze heel verantwoordelijk, maar het heeft natuurlijk niet zo heel veel met lesgeven te maken. Dus ja dan maak ik me wel zorgen. Maar tegelijkertijd ben ik ook docent en werk ik me drie slagen in de ronde om ervoor te zorgen dat mijn leerlingen onderwijs krijgen waar ze recht op hebben en om ervoor te zorgen dat ze straks klaar zijn voor hun examen. Maar ook ik zie leerlingen die amper het hoofd boven water kunnen houden. Ze zijn het overzicht kwijt of kunnen zichzelf er simpel weg niet toe zetten. Doordat we nu op school les mogen geven aan examenleerlingen merk ik trouwens wel verschil. Dit gaat echt veel beter, ook al doen we dit met halve groepen. Want zoals het ging in de eerste lockdown had ik denk ik niet nog een keer gered. Ik voelde me werkelijk tekortschieten op elk vlak, ik vond mezelf geen goede docent en al zeker geen goede moeder in die tijd. Over sociale contacten, helemaal maar gezwegen. Het was echt overleven. Dit keer gaat dit al een stuk beter, alhoewel ik wel struggle met het feit dat mijn dochter alles alleen moest doen. Een groot gedeelte van mijn tijd en energie gaat naar mijn leerlingen. En wat dan helemaal lastig is, als ouders zeggen dat we tekortschieten. Als ik puur naar mezelf kijk dan doe ik er echt alles aan om mijn leerlingen erbij te houden. Maar tegelijkertijd vind ik ook van alles van het onderwijs van mijn kind. Daar zou ik graag willen denken, ik vertrouw de professionals (ik hoop tenslotte ook dat de ouders van mijn leerlingen dit doen), maar toch kan ik dit niet, waardoor ik het ook wel snap als ouders van mijn leerlingen iets vinden of zich iets afvragen. Maar ik vind het wel lastig.
De ongelijkheid is er, het verschil is er en als volwassenen moeten we hier zeker naar kijken en er alles aan doen om in ieder geval te proberen alle kinderen dezelfde kansen te geven, maar laten we dit vooral niet continu tegen onze kinderen zeggen. Zij hebben er niets aan als wij maar de hele tijd over achterstanden praten. Ik ben bang dat dit nog meer kapot maakt bij onze kinderen dan de daadwerkelijke opgelopen achterstand.
Dus laten we praten over gelijke kansen en niet meer over achterstand, ok?!
Reactie plaatsen
Reacties